Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Sam o sobie nie wie­dzia­łem zbyt wiele. Ro­zu­mia­łem, że to, jaki je­stem, okaże się ewen­tu­al­nie w przy­szło­ści. Nie wie­dzia­łem, jaki mam cha­rak­ter, jakie cechy, jakie za­le­ty i wady, bo nigdy nie byłem sam i być może wszyst­ko, co da­ło­by się o mnie po­wie­dzieć, było bar­dziej Kształ­tu niż moje. To tak, jakby oce­niać za­pach cze­goś, co jest za­mknię­te w sło­iku.

(...) lepiej kochać i cierpieć, niż nie kochać wcale.

Nie potrafię jasno określić celu, w jakim rozpo czynam pisanie. Być może to niepokój na myśl jakaś o kolejnych uciekających dniach i dziwna potrzeba schwytania ich, zatrzymania na zawsze.

Urszula mówi niewiele. Kiedy zapytał, dlaczego kuleje, odparła, że kuleje się z różnych przyczyn, ale zazwyczaj przez mężczyzn.

Coś dręczyło mnie, jakbym wiedział, że tuż za plecami moimi czai się jakiś drapieżnik, bestia gotowa do skoku.

(...) każda istota miewa żądze, pamięć, bojaźń, a poza tym porusza się samowolnie i dokonuje decyzji, co świadczy niezbicie o tym, że ma duszę.

Zdarzało się, że zamykał książkę, zostawiając kciuk pomiędzy stronami, i patrzył na plac rozciągający się za maleńkim oknem, nabierał powietrza, jakby chciał coś powiedzieć, a jednak nie mówił nic: otwierał książkę i nie było go znowu.

Postanowiłem, że czas na tej zniszczonej już i lekko pokracznej zbieraninie drewna, żagli i lin, którą co poniektórzy tutaj mają śmiałość nazywać okrętem, przeznaczę na pisanie do Ciebie.

Nigdy nie byłam szczególnie zdolna, jeśli chodzi o matematykę, ale jedno rownanie znam doskonale:
Basia Brzozowska odjąć pisanie równa się zero.

Jaka przyszłość czeka nas na tym świecie? Sztormy, burze, tajfuny.

To, co istnieje między nami, zapowiada ogromy cierpienia, tak, wiem to. Ale czy z tego powodu winniśmy myśl o szczęściu porzucić? Wszystko we mnie krzyczy, że nie.